Toen mijn werkgever op vakantie ging vroeg zij mij haar huis te blijven schoonmaken tijdens haar afwezigheid. Ze vertelde me gewoon het aantal uren op te schrijven.
Toen zij na drie weken weer thuis was gaf ik haar de lijst met werkuren, de dagen en de dingen die ik had gedaan. "Zoveel?!," was haar reactie, "Moet ik je 200 euro betalen? Ben je gek geworden? voegde ze er kwaad aan toe: "Kom maar morgen terug, ik het geld nu niet. Kan je het voorstellen dat ik 200 euro uitgeef om mijn huis drie weken lang schoon te houden terwijl ik niet eens thuis ben? Ik dacht dat ik geld zou besparen." "Maar ziet U niet dat het hele huis, van boven naar beneden schoon gemaakt is, precies hoe U mij gevraagd heeft?" antwoordde ik haar. "Ja dat zie ik," zei ze, "maar het is ongelofelijk, waarom moet ik je 200 euro betalen?! Kom maar morgen terug voor het geld."
Maar ik ben de volgende dag niet teruggegaan, ik heb nooit meer voor haar gewerkt. De vrouw is mij blijven bellen. Tijdens ons laatste gesprek heb ik haar verteld: "Het gaat niet om het geld. Het gaat om de manier hoe je mij behandeld hebt, alsof ik tegen je aan het liegen was. Het is een principiële zaak voor mij, ik lieg niet en daarom wil ik jouw geld ook niet. Ik had meer geld kunnen verdienen in dezelfde tijd, en respect voor mijzelf. Je geld zou me enkel herinneren aan de manier hoe je mij behandeld hebt. En ik wil die herinnering niet."