Een collega van mij was alleen in een trein aan het schoonmaken. Opeens gingen de deuren van de trein dicht en mijn collega kwam met zijn arm klem te zitten. Zijn arm was buiten, het was best wel gevaarlijk. Hij was best wel geschrokken dat hij daar in die trein was blijven hangen. De deuren gingen immers dicht omdat de trein ging rijden. Hij raakte in paniek en wist niet precies wat hij moest doen. Maar iemand buiten had hem, beter, zijn arm gelukkig nog gezien en kon de machinist waarschuwen. Ze hadden hem nog net kunnen redden maar voor hetzelfde geld was die trein weggereden en had hij nu een lichaamsdeel minder.
Sinds die gebeurtenis heb ik tegen mezelf gezegd; ik ga niet niemand alleen achterlaten, ik ga ook zelf niet meer alleen werken want dat is niet veilig.
Als we met meer mensen zijn, zoals vroeger zou zoiets niet kunnen gebeuren. Maar omdat NS, NedTrain en de schoonmaakbedrijven bezuinigen op de schoonmakers gebeurt het dat wij met minder mensen, soms wel eens alleen een trein moeten schoonmaken. Daardoor kunnen er ongelukken gebeuren, ongelukken die niemand opmerkt omdat je alleen aan het werk bent. Daarom heb ik tegen mijzelf gezegd; als ik mijn groepje aanstuur zal ik er altijd voor zorgen dat niemand alleen werkt. Altijd moeten mijn collega's op zijn minst met zijn tweeën werken. Dat is veilig omdat ze elkaar zo altijd in de gaten kunnen houden. Ik heb de verantwoordelijkheid dat mijn mensen altijd veilig thuiskomen bij hun vrouw en kinderen.