el holandaman
i
i
Onze ouders waren tijdelijk naar Nederland gekomen, wij dachten er permanent te zijn. Niet meer die migrant of vluchteling, niet meer in beweging te zijn. Zij werden gastarbeider, asielzoeker of niet westerse allochtoon genoemd. Ons gaf men weer een andere naam, de nieuwe Nederlander.
Wij meenden geïntegreerd te zijn. Van onze oorspronkelijke cultuur van onze ouders begrepen we steeds minder, hun taal beheersten wij gebrekkig. Wij spraken, droomden Nederlands. Maar men wilde meer, steeds meer.

Ik weet niet meer wanneer het begon, wanneer het begon dat wij, zij genoemd werden. Aanvankelijk had het er naar uit gezien dat in Nederland redelijke oplossingen waren gevonden, oplossingen die men elders niet kon of wilde vinden. Natuurlijk waren wij en leefden wij wat anders. Maar we hadden ons aangepast zou je kunnen zeggen, waren hoogopgeleid en succesvol, winners. Vele jaren hadden we zelfs gedacht dat zij ons goede mensen vonden. We mochten onze dansgroepjes organiseren, moskeeën bouwen, ons eten koesteren.

Maar ook Nederland kon na 11 september het spook van de xenofobie niet ontlopen. Het bleek dat zij ons wantrouwden, haten en de islam als een achterlijke godsdienst beschouwden. De integratie is mislukt, werd er steeds vaker geroepen. Was ik dan opeens ook mislukt?

Nog geen jaar later besloot een man het Nederlandse populisme te vermoorden en kwam er iets los dat daarvoor niet werd geuit. De minister riep dat we moesten zeggen wat we dachten, we waren immers met zijn allen zo hypocriet geweest. De kleine verschillen die ons sierden werden tot dramatische proporties uitvergroot. Er bleken opeens echte Nederlanders te bestaan en die waren in paniek. En ik, was weer die allochtoon.
i i i
el holandaman