el holandaman
|
i
|
i
|
|
Na al die jaren in Nederland bleek het voor
ons onmogelijk om 100% loyaal, 100% Nederlander te zijn. We stonden onder het
bevel van een god die velen van ons niet eens kenden.
Keer op keer werden we impliciet gedwongen
gebeurtenissen in het binnen en buitenland te veroordelen, werden wij getest op
onze verdraagzaamheid. Wie wij waren was duidelijk en werd niet meer door ons zelf
bepaald.
Maar waar ging het eigenlijk om? Waren zij
echt bang dat hun huis, hun land zou worden ingenomen door die rare knielende
mensen, was het een religieus conflict? Of wilde men niet delen, was men bang
om privileges te verliezen?
Of zag ik te veel racisme in alles om me heen?
Mij werd niets gevraagd.
Eén ding werd me duidelijk, Nederland zag zich
duidelijk niet als een immigratieland
en de kansen die wij hadden werden steeds
kleiner. Alles moest blijven zoals het was in Nederland,
maar ik wilde vooruit. Maar, nog verder integreren? Ik had meer moeten opgeven
dan me lief was geweest, me moeten schikken in het lot van een
tweederangsburger. Men begon te praten over het laten schoonmaken van stadions
met tandenborstels, over het afnemen van de Nederlandse nationaliteit van
criminelen met een dubbele nationaliteit. Mochten we slechts tijdelijk in
Nederland wonen?
Meer en meer leefden we ontheemd in ons eigen
land, moe van het verwachtingpatroon waaraan wij zouden moeten voldoen.
En uiteindelijk waren wij niet meer kwaad maar
berusten erin. We verlieten Nederland als een object waar het label moslim
opgeplakt was, emigreerden naar een land waar de dag van de immigrant een
feestdag is.
De Argentijnen wisten aanvankelijk niet hoe ze
ons moesten noemen; Pan Latinos, Argentárabes, Post Europeos, Holandamanes?
Het maakt me ook niet echt uit die namen, ik geniet hier in Argentinië,
ik kan mezelf zijn, ik kan veel beter hier Nederlander zijn.
|
i
|
i
|
i
|
dank
|
el holandaman
|
|