Eigenlijk heb ik dit tasje niet gevonden, ik heb het gekregen van mijn werkgever om aan mijn broer te geven. Na wat er gebeurt is heeft dit tasje een sterke emotionele lading gekregen.
De eerste baan in Nederland heb ik via mijn broer gekregen. Hij werd door zijn werkgever gebeld met de vraag of hij tijd had om in zijn tuin te werken. In die tijd had mijn broer heel veel werk en hij beveelde mij aan bij zijn werkgever.
Dus ik ging op een zondagochtend naar het huis van de werkgever om in de tuin te werken. De man vroeg mij onkruid te wieden en de aarde om te spitten. Om half zes kwam hij naar buiten en vertelde me dat het wel genoeg was voor vandaag. Hij vroeg mij: "Ik ga morgen naar Australië om er een lezing te geven. Is het mogelijk dat ik je volgende week betaal? Is dat een probleem voor je?" Hij gaf me niet een bepaalde reden en ik nam aan dat hij gewoon te druk was zo kort voor zijn reis. "Nee, natuurlijk niet," antwoordde ik hem." "Trouwens", vervolgde hij, "heb je deze week tijd om hier terug te komen en verder met de tuin te gaan? Noteer gewoon hoeveel dagen, hoeveel uur je hebt gewerkt." "Dat is goed, meneer," zei ik.
Tijdens zijn afwezigheid heb ik drie dagen in zijn gewerkt. Ik herinner me niet meer hoeveel uur ik er gewerkt maar het was bij elkaar wel 200 euro.
Zoals hij mij gevraagd kwam ik een week later naar zijn huis toe. Mijn broer had in de ochtend voor hem gewerkt en ik zou het werk in de middag afmaken. Aan het eind van de dag kwam hij naar me toe en gaf me het tasjes. "Dit is voor jouw broer, Jack. Hij is het vergeten mee te nemen deze middag. En trouwens, je hebt goed werk afgeleverd deze middag!" Hij gaf me terwijl hij dit zei een schouderklopje. Het was de tweede keer dat ik hem ontmoette en het was de eerste keer dat ik in een tuin werkte. Ik was best wel blij met het compliment. Daarna haalde hij zijn portemonnee te voorschijn en gaf me het geld voor de laatste middag. Ik wachtte geduldig af tot hij me het geld van de andere dagen zou geven maar hij keerde zijn rug naar mij toe en wilde zijn huis weer binnen gaan. Ik realiseerde me dat hij het was vergeten en zei: "Meneer, meneer, misschien bent U vergeten dat ik de afgelopen week nog niet betaald ben. Afgelopen week heeft U mij verteld dat ik vandaag mijn geld zou krijgen. "Echt waar? Heb ik je afgelopen week niet betaald? Dat is raar, weet je ook waarom ik je niet betaald heb?" vroeg hij mij. "Dat heeft U mij niet gezegd, misschien bent U het vergeten," zei ik. "Ik vergeten, hoe kan ik nu zoiets vergeten. Heb ik dat eerder gedaan met je broer?" zei hij boos. " Ik antwoordde hem: "Meneer Kees, ik ben niet aan het liegen, ik vertel U de waarheid. U heeft mij gevraagd hier komen om te werken gedurende de tijd dat U in het buitenland was." Ik liet hem het briefje zijn waar ik de dagen en uren opgeschreven. Zij gezicht trok een beetje weg en zei tegen mij: "Het is geen probleem," en startte het aantal uren te controleren.
Natuurlijk voelde ik me heel ongemakkelijk want het was de eerste keer dat ik met een Nederlandse werkgever te maken had. En daarbij had mijn broer me verteld dat hij meneer Kees bewonderde, omdat hij zo slim en eerlijk was en overal op de wereld lezingen gaf. Mijn bewondering voor hem was al vervlogen. Natuurlijk ging het niet over geld maar over respect. Ik moest bewijzen dat ik niet aan het liegen was terwijl ik de waarheid sprak. Elke keer dat ik deze tas zie keert die herinnering aan deze gebeurtenis weer terug.